به گزارش یواس‌ای تودی، لورین وارن درباره این فیلم رایزنی کرد و قاطعانه تاکید داشت که این فیلم دقیقا آنچه برای او و خانواده پرون اتفاق افتاده است را نشان می‌دهد.
این خانه گذرگاه‌های مخفی، ستون‌های وارونه، اتاق‌هایی که مهروموم شده بودند و راه‌پله‌هایی که راه به جایی نمی‌بردند، داشت. حتی حمام‌ها قرار بود آنها را گیج کنند، زیرا از ۱۳ مورد، فقط یکی کار می‌کرد.
این «خانه احضار» کذایی، که در آن پرون‌ها ماوراءالطبیعه را تجربه کردند، اخیراً توسط دو مالک جدید خریداری شده است.
داستان
او به سادگی گفت: «وارن‌ها در گفتن داستان‌های ارواح خوب هستند.»
تمام داستان در یک قطار که از سوریه به ترکیه می‌رود، اتفاق می‌افتد.
اون توی مدرسه خیلی خوب درس نمی خوند، بنابراین والدینش به اون گفتن که اگه نمراتش بهتر شه، به عنوان پاداش براش عروسک جدیدی میخرن.
فضای داخلی دارای یک راه پله مرکزی بزرگ، کف سنگ مرمر و حتی یک آسانسور و رستوران سیار بود. این عمارت در سال ۱۹۱۴، زمانی که آقای پیتوک نزدیک به ۸۰ سال و همسرش ۶۸ سال داشت، تکمیل شد.
تنها مالک و ساکن مسافرخانه داستان واقعی ارواح، جان هامفریس، ادعا می‌کند که برای اولین بار، در اولین شب خود به‌عنوان صاحب مسافرخانه در سال ۱۹۶۸، با ساکنین غیر مادی مسافرخانه آشنا شد.
این داستان واقعی ارواح می‌گوید که ظاهراً او سعی می‌کرد با ارواح خوب تماس بگیرد تا با آنها در مورد بهترین روش دلجویی از ارواحی که او را تعقیب می‌کردند، مشورت کند.
برای اینکه از علی طلاق نگیرم حتی از خانواده‌اش هم کمک خواستم. به آنها می‌گفتم هر کاری می‌توانید بکنید تا من طلاق نگیرم، حتی با راهنمایی همان‌ها پیش دعانویس رفتم تا شاید بتوانم با دعایی یا وردی شوهرم را از این کار منصرف کنم و دوباره محبتم را در دلش بنشانم ولی انگار هیچ تاثیری نداشت، مرتب به من می‌گفت شر خودت را بکن و برو، به من می‌گفت زنگوله پای تابوت.
راستش خودم فکر می‌کنم چون در خانواده محبت چندانی ندیده بودم در هر جایی به دنبال ذره‌ای محبت می‌گشتم و وقتی توجه‌های ویژه مجید را نسبت به خودم دیدم و احساس کردم که همه خانواده‌ام به مجید احترام می‌گذارند و او را قبول دارند، با خودم فکر کردم که او کسی است که می‌تواند مرا نجات دهد.
در نهایت، مشخص نیست که دقیقاً در هتل چه می‌گذرد. یک نیرنگ استادانه توسط مدیریت؟ پشیمانی خریدار به نیابت از مهمانان؟ یا احتمالاً، فعالیت ماوراءالطبیعه واقعی قابل رویت.
در یک غروب خوب اواسط تابستانی بین ساعت هجده الی نوزده من و خواهر بزرگم با دوتا از بچه های همسایه به نامهای باربارا و آن ایوانز که هر دو از من بزرگتر بودند در یک مزرعه ای به نام کائی کلد که نزدیک خانه ی آنان بود بی خبر از همه جا نزدیک پرچین و زیر یک درخت مشغول بازی بودیم و فاصله ی زیادی با سنگ چین که به خانه منتهی میشد نداشتیم . ناگهان یکی از ما در وسط مزرعه متوجه گروهی شد که نمیدانم آنها را چه بنامم . نه زن بودند نه مرد و نه بچه. باشور و هیجان میرقصیدند. فاصله شان از ما کمتر از صد متر بود تعداشان هفت هشت عدد بود به علت حرکتهای تند و چابک آنها و ترس و وحشت خودمان از دیدن منظره ای غیر عادی بخوبی نمیتوانستیم بر آوردشان کنیم همگی تقریبا یک لباس یکسره جذب قهوای رنگ به تن داشتند لباسی که بی شباهت به یونیفرم ارتشی نبود .
در نهایت هم یکی از خوانندگان‌مان با دفتر مجله تماس گرفت و داستان زندگی خود را برایمان تعریف کرد. شما هم این داستان را بخوانید و او را راهنمایی کنید. اگر زندگی خودتان هم داستانی عجیب است حتما با ما تماس بگیرید تا در شماره بعد داستان شما زینت‌بخش این صفحات باشد.